Pierwsi osadnicy ormiańscy przybyli do Żwańca z Mołdawii i Wołoszczyzny w latach 70 – tych XVII wieku. Wkrótce po przybyciu zbudowali drewnianą świątynię, a w 1740 wzniesiono murowany kościół. Niestety kościół został spalony w czasie konfederacji barskiej w roku 1768. Odbudowano go dopiero w 1791 roku. Kościół miał 6 ołtarzy. W tym czasie w Żwańcu było tylko 25 Ormian. Około roku 1800 kościół przeszedł pod zarząd duchowieństwa łacińskiego. W obrębie muru mieścił się niegdyś cmentarz. Po II wojnie światowej w kościele znajdowało się składowisko złomu, odpadów produkcyjnych i węgla, a następnie budynek kościelny pełnił funkcję warsztatu mechanicznego. W absydzie i ścianach bocznych wykuto bramy wjazdowe dla pojazdów. W 1992 świątynia został zwrócona wiernym obrządku rzymskokatolickiego. Został przeprowadzony generalny remont. Pozostałością po Ormianach jest płyta nagrobna, która wmurowana jest w ścianę kościelnego przedsionka. Na zewnątrz pod warstwą ziemi można odnaleźć kilka płyt nagrobnych ormiańskich – są to pozostałości mieszącego się tu niegdyś cmentarza.